EnglishΗ Ομιλία του Generation 2.0 RED στη Βουλή
Την Τετάρτη 5/12 το Generation 2.0 for Rights, Equality & Diversity συμμετείχε στη συνεδρίαση της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με θέμα “Μετανάστες – Δεύτερη Γενιά”.
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την παρέμβασή μας.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρο το βίντεο της ομιλίας μας στο Facebook ή στο YouTube.
[Τζάκυ Αμπουλιμέν]
“Κυρίες και κύριοι,
Το Generation 2.0 για τα Δικαιώματα, την Ισότητα και την Ετερότητα, είναι ένας οργανισμός ανθρώπων μεταναστευτικής και ελληνικής καταγωγής, που συνεργάζονται για να προωθήσουν την ισότιμη συμμετοχή σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία ειδικότερα μέσω της ενδυνάμωσης των κοινοτήτων.
Ως οργανισμός που δημιουργήθηκε από τη λεγόμενη δεύτερη γενιά μεταναστών, έχουμε ως πρωταρχικό στόχο τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Στη μέχρι τώρα 12ετή πορεία μας έχουμε ολοκληρώσει ως γνωστόν τις καμπάνιες, που οδήγησαν στο δικαίωμα στην ελληνική ιθαγένεια για τη δεύτερη γενιά, καθώς και πλήθος άλλων δραστηριοτήτων και εκδηλώσεων που προάγουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη διαφορετικότητα και την ισότιμη συμμετοχή στην ελληνική κοινωνία.
Αξιοσημείωτη ένδειξη των δράσεών μας είναι η πρόσφατη δημιουργία ενός Αντιπροσωπευτικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεκμηρίωσης (ΑΣΕΤ), το οποίο απαρτίζεται από εκπροσώπους μεταναστευτικών κοινοτήτων και εμπειρογνώμονες με πείρα και εξειδίκευση στο χώρο της προάσπισης και διεκδίκησης δικαιωμάτων. Η θέσπιση του συμβουλίου σηματοδοτεί την αναγνώριση της ανάγκης μιας συλλογικής προσπάθειας διεκδίκησης ουσιαστικών δικαιωμάτων και ανταπόκρισης στις σημερινές προκλήσεις στη μετανάστευση και την ένταξη.
Όντας η νέα γενιά Ελλήνων πολιτών, θα αναφερθούμε σήμερα σε ζητήματα που επηρεάζουν τη μεταναστευτική οικογένεια στο σύνολο της, δηλαδή που αφορούν την πρώτη αλλά και τη δεύτερη γενιά σε διαφορετικά όμως επίπεδα. Θέλουμε να εξετάσουμε το κατά πόσο οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι σύμφωνες με τη λογική της ένταξης και να αναλογιστούμε πώς αντιλαμβανόμαστε την ένταξη. Οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν εργάζονται μόνο. Κάνουν οικογένεια εδώ, αρρωσταίνουν, πλέον βγαίνουν και στη σύνταξη. Άραγε η υφιστάμενη πολιτική λαμβάνει υπόψιν και αυτές τις διαστάσεις της ύπαρξης των μεταναστών στην Ελλάδα;
Η συνάδελφος μου θα συνεχίσει παραθέτοντας τα ζητήματα που προκύπτουν και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε”.
[Σεμπένε Ισέτε]
Καθυστερήσεις στις υπηρεσίες μετανάστευσης και ιθαγένειας
“Ένα ζήτημα που διατρέχει και τη μετανάστευση αλλά και την ιθαγένεια, σε όποια κατηγορία και αν ανήκει κάποιος (πρώτη / δεύτερη γενιά) είναι οι καθυστερήσεις στην εξυπηρέτηση των αιτημάτων. Για την ακρίβεια και ειδικότερα σε σχέση με τις άδειες διαμονής, παρατηρείται μια διολίσθηση σε παλαιότερες καταστάσεις όπου οι δικαιούχοι πολίτες τρίτων χωρών έρχονται αντιμέτωποι με υπηρεσίες ανίκανες να εξυπηρετήσουν τα αιτήματα τους και σε ζουν μια μόνιμη προσωρινότητα και επισφάλεια. Είναι κοινό μυστικό, πως οι καθυστερήσεις εδώ αλλά και σε υπηρεσίες ιθαγένειας αποτελούν άμεσο αποτέλεσμα της υποστελέχωσης των υπηρεσιών, οι οποίες μέσω της κινητικότητας έχουν αποψιλωθεί (λ.χ η ΔΑΜ Πειραιά που μέσα σε 4 χρόνια έμεινε με 30 υπαλλήλους από τους 60 που είχε αρχικά). Φυσικά η πολιτική υπέρ των μεταναστών δεν θα ήταν εδώ το να περιοριστεί το δικαίωμα των εργαζομένων στην κινητικότητα. Η πολιτική υπέρ των μεταναστών θα ήταν η ύπαρξη ενός κατώτατου ορίου εργαζομένων με την οποία μπορεί να είναι λειτουργική μια υπηρεσία καθώς και τα κίνητρα στους εργαζομένους έτσι ώστε να μην φεύγουν από εκεί.
Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις που η στελέχωση δεν δικαιολογεί το μέγεθος των καθυστερήσεων. Αναφερόμαστε φυσικά στο ζήτημα των ακραίων καθυστερήσεων σχετικά με τα αιτήματα της δεύτερης γενιάς για την ιθαγένεια στη Θεσσαλονίκη. Στην εν λόγω υπηρεσία λοιπόν, βάσει της απάντησης σε κοινοβουλευτική ερώτηση πέρυσι, φαίνεται πως αν και καθυστερεί υπέρτερα στην εξέταση των αιτήσεων, οι εργαζόμενοι και σε απόλυτο νούμερο αλλά και σε σχετικούς αριθμούς είναι οι περισσότεροι πανελλαδικά. Είναι γνωστό βεβαίως καθώς έχουμε απευθύνει ερώτημα με επιστολή μαζί με την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου στο αρμόδιο Υπουργείο και έχει γίνει σχετική κοινοβουλευτική Ερώτηση. Χτες μάλιστα το ΥΠΕΣ δημοσίευσε στατιστικά στοιχεία, από όπου προκύπτει η σχετική καθυστέρηση εκεί σε σχέση με άλλες περιοχές της Ελλάδας. Γνωρίζουμε πως για την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων, δρομολογείται η συγκέντρωση των υπηρεσιών υπό το υπουργείο Εσωτερικών. Σε αυτό το σημείο μένει να διαπιστώσουμε το κατά πόσον αυτή η κίνηση θα έχει ως αποτέλεσμα την επιτάχυνση της εξέτασης των αιτημάτων”.
Πολιτική παραβόλων
“Με το άρθρο 38 του Ν.4546/2018 αναπροσαρμόστηκαν ορισμένα παράβολα αδειών διαμονής βάσει της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Συγκεκριμένα, σε κάποιες κατηγορίες αδειών διαμονής μειώθηκαν(κάτι το οποίο κρίνεται ως θετικό), σε άλλες αυξήθηκαν και σε κάποιες διαδικασίες προστέθηκαν παράβολα. Οι αλλαγές αυτές όμως έφεραν και συγκεκριμένες δυσαναλογίες στα παράβολα, με συνέπεια συγκεκριμένες ομάδες μεταναστών ή ατόμων μεταναστευτικής καταγωγής να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα στη διατήρηση της νόμιμης διαμονής τους στη χώρα.
Αρχικά μια αρκετά ευάλωτη ομάδα ανθρώπων που επηρεάζεται, είναι οι συνταξιούχοι καθώς ως οικονομικά ανεξάρτητα άτομα, καλούνται να πληρώσουν παράβολο 1000€. Το συγκεκριμένο ποσό όμως δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα μιας ομάδας που λαμβάνει μειωμένη σύνταξη. Η ομάδα αυτή απλούστατα δεν θα θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στη διατήρηση της νόμιμης διαμονής της. Στη συνέχεια, απέναντι στη μείωση ορισμένων παραβόλων, η διατήρηση του παραβόλου των 300€ για την άδεια διαμονής δεύτερης γενιάς, σημαίνει ότι τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν ή/και μεγάλωσαν στη χώρα, πλέον πληρώνουν περισσότερα από τους γονείς τους, για να διασφαλίσουν τη νόμιμη διαμονή τους στη χώρα.
Χτυπητό παράδειγμα επίσης, είναι το παράβολο για την επανέκδοση άδειας διαμονής λόγω ανανέωσης διαβατηρίου ύψους 100€. Η αλλαγή ενός διαβατηρίου είναι μια αναπόφευκτη διαδικασία για την οποία δεν ευθύνεται ο μετανάστης, άρα δεν δικαιολογείται να «τιμωρείται» μέσω παραβόλου”.
Σύνταξη
“Όπως αναφέρθηκε αρχικά, οι μετανάστες και οι μετανάστριες πλέον δεν εργάζονται μόνο αλλά βγαίνουν και στη σύνταξη. Με βάση την κείμενη νομοθεσία (ν.4387/2016), οι μετανάστες όπως και έλληνες πολίτες καλούνται να αποδείξουν, πως έμεναν μόνιμα στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια. Σε αντίθετη περίπτωση μειώνεται η σύνταξη τους με αναλογία 1/40, για κάθε έτος που λείπει. Ως γνωστόν όμως, η μεγάλη μάζα μεταναστών έχει νόμιμη διαμονή από το 1998 και έπειτα. Συνεπώς αποδεικνύουν τα μισά χρόνια και μειώνεται κατά το ήμισυ η ήδη χαμηλή εθνική σύνταξη ακόμα και εάν έχουν συμπληρωθεί τα απαραίτητα 4500 ένσημα. Εδώ λοιπόν τίθενται τα ερωτήματα, “Είναι ίση μεταχείριση η θέση ίδιων προϋποθέσεων σε ανθρώπους με ανόμοιο ιστορικό; Είναι λογικό να ζητείται από ανθρώπους να αποδείξουν νόμιμη διαμονή από μια περίοδο που δεν υπήρχε σχετικό νομικό πλαίσιο που να τους νομιμοποιεί”;
Σε σχέση με αυτό θα προτείναμε έναν επαναπροσδιορισμό των απαιτούμενων δικαιολογητικών, έτσι ώστε οι άνθρωποι που έχουν τα ελάχιστα 4500 ένσημα, να έχουν πρόσβαση στην ελάχιστη σύνταξη”.
Επιδόματα
“Μιας και χθες ήταν η παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία, καλό είναι να αναφερθούμε και στα επιδόματα.
Ως γνωστόν και με βάση τις προϋποθέσεις του ΟΠΕΚΑ, επίδομα αναπηρίας δικαιούνται μόνο οι μετανάστες, που έχουν άδεια διαμονής για ανθρωπιστικούς λόγους. Αυτό φυσικά οδηγεί σε καταστάσεις που ακόμη και μακροχρόνια διαμένοντες (κάτοχοι δεκαετούς άδειας ή και δεύτερη γενιά) με αναπηρία στερούνται των ανάλογων επιδομάτων. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα αυτό αγγίζει τις υποθέσεις παιδιών με αναπηρία, που στερούνται τα επιδόματα επειδή οι γονείς τους δεν έχουν την συγκεκριμένη άδεια διαμονής (την οποία πώς θα μπορούσαν άλλωστε να έχουν;). Προτείνουμε εδώ λοιπόν την επέκταση του δικαιώματος στα επιδόματα αναπηρίας, σε ανθρώπους που το δικαιούνται με μόνη προϋπόθεση τη κατοχή άδειας διαμονής στην Ελλάδα.
Όλα τα προαναφερθέντα και πολλά περισσότερα που άπτονται της αξιοπρεπούς διαβίωσης των μεταναστών και της δεύτερης γενιάς, είναι ζητήματα κοινωνικής συνοχής και σχετίζονται άμεσα με την απόκτηση ιθαγένειας και το περιεχόμενο της.
Η κοινωνία μας χρειάζεται ανθρώπους, που ζητούν να γίνουν πολίτες, γιατί θέλουν να συμμετέχουν ενεργά και όχι μόνο επειδή αποτελεί το μοναδικό καταφύγιο για να μπορέσουν να απολαύσουν πλήρως τα δικαιώματα τους. Είναι ένα υπαρξιακό ερώτημα για την ελληνική πολιτεία.
Υπαρξιακό επίσης είναι, το να διασφαλιστεί η ισότιμη πρόσβαση στα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών, που πολιτογραφούνται πλέον και να μην αποτελεί η μεταναστευτική τους καταγωγή ένα εμπόδιο, που θα συναντούν συνεχώς στη ζωή τους (λ.χ.στο διορισμό τους στο δημόσιο ,στη σύνταξη ή ακόμα και στην ασφάλιση όπως είχαμε δει στο παρελθόν).
Είμαστε στη διάθεση των σχετικών φορέων για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα και να παρουσιάσουμε σχετικές προτάσεις μας.
Ευχαριστούμε”.
Σε αυτό το λινκ μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη τη συνεδρίαση.
