Όταν η Ιστορία της Ιθαγένειας Επαναλαμβάνεται

Των Δώρα Βαγγή & Νίκος Odubitan

Τον Ιούλιο του 2015 ψηφίστηκε ο Νόμος 4332/15 ο οποίος, τροποποιώντας τον Κώδικα Ιθαγένειας, ήρθε για να καλύψει το νομικό κενό που δημιουργήθηκε με την κατάργηση του Ν3838 και να δώσει το δικαίωμα απόκτησης ελληνικής ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν ή/και πήγαν σχολείο στην Ελλάδα.

Αυτός ήταν αναμφισβήτητα ο στόχος. Δεν μπορούμε όμως να λέμε ότι έχει επιτευχθεί, καθώς δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ ως τώρα. Ένας νόμος που έχει ψηφιστεί και έχει ΦΕΚ από τον Ιούλιο και εγκύκλιο από το Σεπτέμβρη του 2015, δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή μέχρι και τον Ιανουάριο του 2016, καθώς δεν λειτουργεί το πληροφοριακό σύστημα. Το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όσοι θέλουν να κάνουν χρήση του νόμου και αξίζει μάλιστα να υπογραμμιστεί είναι μια αργή και μπουκωμένη διεύθυνση πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αιτήσεις έκδοσης πιστοποιητικών φοίτησης σε σχολεία που δεν προχωρούν λόγω της αδυναμίας της διεύθυνσης να τις διαχειριστεί. Παρόλο δηλαδή που ήταν γνωστός και αναμενόμενος ο μεγάλος αριθμός αιτήσεων που θα ακολουθούσε την ψήφιση του νόμου, το σύστημα αποδεικνύεται για ακόμα μία φορά ανεπαρκές και χιλιάδες για ακόμα ένα χρόνο δεν μπορούν να κάνουν χρήση του νόμου που τους δίνει πρόσβαση σε ένα από τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα τους, το δικαίωμα στην ιθαγένεια.

Και φυσικά η ιστορία του Γιάννη Αντεντοκούμπο επαναλαμβάνεται. Αυτή τη φορά, η κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία θα περάσει αθόρυβα κάτω από το τραπέζι τη περίπτωση του αδερφού του, Κώστα, επισπεύδοντας τις διαδικασίες για την ιθαγένεια προκειμένου να μην τον «αρπάξουν» οι Αμερικάνοι. Ο Κώστας και κάθε παιδί σαν τον Κώστα, που έχει γεννηθεί ή/και μεγαλώσει εδώ, που έχει πάει σχολείο εδώ και νιώθει και είναι Έλληνας, πρέπει να μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση στην ιθαγένεια, όχι επειδή παίζει καλό μπάσκετ, αλλά επειδή αυτό είναι ένα από τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

Το δικαίωμα του ανήκειν σε μία χώρα, το δικαίωμα στην ιθαγένεια βρίσκεται στη λίστα με τα 30 βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Και όμως στην Ελλάδα, ακόμα και μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου, η οποία να τονίσουμε ότι εορτάστηκε με φανφάρες από τη νέα κυβέρνηση ως ένα από τα πιο σημαντικά βήματα που οι «προηγούμενοι απέτυχαν παταγωδώς να πραγματοποιήσουν», το δικαίωμα αυτό εξακολουθεί να είναι πολυτέλεια. Και απλώς ρωτώ: μέχρι πότε θα γίνεται η ζωή τόσων νέων ανθρώπων δύσκολη; Μέχρι πότε θα βρίσκονται δικαιολογίες για αυτή την αποτυχία και μέχρι πότε «το σύστημα» θα κρίνεται ανεπαρκές να φέρει εις πέρας τις βασικές του λειτουργίες;