Εγώ, ο «Λαθρομετανάστης» (!) 

Του Νίκου Odubitan 

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν οι γονείς μου δεν ήταν μετανάστες. Αν δεν ήμουν ένα παιδί «2ης γενιάς» όπως μας ονομάζουν, λες και είμαστε κάτι το τόσο διαφορετικό που χρειάστηκε να φτιάξουν για μας ειδική κατηγορία…

Η ουσία είναι μία όμως. Ακόμη και αν εγώ δε νιώθω διαφορετικός, ο κόσμος γύρω μου, μου υπενθυμίζει καθημερινά πως είμαι. Γιατί ποτέ δεν ήμουν ισότιμος με κανένα συμμαθητή ή φίλο μου. Γιατί ήμουν ανάμεσα σε αυτούς τους «τυχερούς», που αντί να πάω Erasmus ήμουν κολλημένος στην Ελλάδα και δούλευα για να συμπληρώσω τα ένσημα και να μη χάσω την άδεια παραμονής μου.

Χρειάζομαι άδεια παραμονής για να ζω στη χώρα που γεννήθηκα! Και επίσης, άμα δεν έχω, μετατρέπομαι αυτόματα σε «λαθρομετανάστη». Και το πιο τραγικό δεν είναι αυτό… Το πιο τραγικό είναι ότι αυτή είναι άποψη του Υπουργού Εσωτερικών κ. Αθανασίου. Που στην τέλεια στημένη ομιλία του μας αποκάλεσε οργανικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας! Οργανικό κομμάτι! Χωρίς δικαιώματα, χωρίς ιθαγένεια! Ας γελάσω!

Πραγματικά, δεν απαιτώ από τον καθένα να γνωρίζει τη νομοθεσία γύρω από τις άδειες παραμονής ή την Πολιτογράφηση.  Ούτε τη διαδικασία και τα  γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα. Αλλά από τον Υπουργό Εσωτερικών, ο οποίος είναι και Πρόεδρος της Ένωσης  Δικαστών και Εισαγγελέων, το απαιτώ. Απαιτώ να γνωρίζει τη διαφορά μεταξύ βεβαίωσης και τελικής απόφασης. Απαιτώ να γνωρίζει τις διαδικασίες. Απαιτώ να γνωρίζει τα γραφειοκρατικά και μη, προβλήματα. Γιατί είναι η δουλειά του. Γιατί πληρώνεται για αυτό. Αλλά κυρίως γιατί παίρνει αποφάσεις που αφορούν την ζωή μου.

Αν κάτσω και σκεφτώ πόσες ώρες έχω χάσει από τη ζωή μου περιμένοντας σε ουρές για να πάρω το ένα ή το άλλο δικαιολογητικό για να φτιάξω τα χαρτιά μου, πόσα πράγματα δεν έχω καταφέρει να κάνω γιατί ήμουν με βεβαίωση και περίμενα την τελική απόφαση της άδειας παραμονής μου, πραγματικά με πιάνει τρέλα. Και τα άτομα που έχουν τη δύναμη να κάνουν κάτι, να αλλάξουν κάτι για όλους εμάς, δεν το κάνουν. Γιατί αν ενδιαφέρονταν έστω και ελάχιστα, θα χαράμιζαν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους για να διαβάσουν τη νομοθεσία, να δουν πόσο ελλιπής και προβληματική είναι η διαδικασία. Αλλά δεν το κάνουν. Γιατί; Γιατί απλά αδιαφορούν. Γιατί προφανώς και δεν μας θεωρούν οργανικό κομμάτι της κοινωνίας – αυτά είναι λόγια του αέρα για τους δημοσιογράφους και τις δημόσιες σχέσεις. Γιατί, για αυτούς είμαστε και πάντα θα είμαστε μετανάστες και, ενίοτε, «λαθρομετανάστες». Δυστυχώς.