Η διαφορετικότητα στην πυρά

Της Ναταλίας Σωτηροπούλου

Εδώ και μέρες κάνουν το γύρω του διαδικτύου άρθρα για την άνευ προηγουμένου καταδίωξη των ομοφυλόφιλων της Τσετσενίας. Όπως αναφέρεται από την ανεξάρτητη ρωσική εφημερίδα Novoya Gazeta, ομοφυλόφιλοι καταδιώκονται, συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Έχουν καταγγελθεί βασανισμοί και δολοφονίες, όπως επίσης και η ύπαρξη στρατοπέδου συγκέντρωσης για τους ομοφυλόφιλους. Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν, καθώς η Τσετσενική κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τις καταγγελίες, με τον εκπρόσωπο τύπου της να δηλώνει πως «Δεν μπορούν να καταδιώκονται άνθρωποι, οι οποίοι δεν υπάρχουν στην χώρα», άμεσα αρνούμενος κάθε δικαίωμα στην ύπαρξη ατόμων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Δεν πρέπει να αγνοήσει κανείς και τον ομοσπονδιακό νόμο στην Ρωσία που απαγορεύει την ομοφυλοφιλία.

Ακτιβιστές και εκπρόσωποι του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος της Ρωσίας προσπαθούν να ενημερώσουν για την κατάσταση που επικρατεί και να βοηθήσουν όσα θύματα μπορούν, τα οποία έχουν ξεκινήσει να εγκαταλείπουν τη χώρα. Ο εκπρόσωπος της Διεθνούς Αμνηστίας στη Ρωσία, Αλεξάντερ Αρτέμιεβ, δήλωσε ότι οι ομοφυλόφιλοι στην Τσετσενία διώκονται καθημερινά και φοβούνται να μιλήσουν.

Δε μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Πώς μπορούν να συμβαίνουν στην εποχή μας αυτά, πώς γίνεται να υφίστανται τέτοιες καταστάσεις ακόμη εν έτει  2017; Μετά από τόσα χρόνια με αγώνες και εκστρατείες ενημέρωσης από τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, μετά από νόμους που ψηφίστηκαν για την προστασία των δικαιωμάτων αυτών των ανθρώπων; Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για ανθρώπους. Μιλάμε για γιούς και κόρες, φίλους, γείτονες, συναδέλφους, ανθρώπους της ζωής μας. Ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά για το δικαίωμα να είναι ο εαυτός τους, να έχουν τις επιλογές τους, να ζουν με ίσους όρους όπως εσύ, εγώ, ο καθένας μας. Που παλεύουν με λίγα λόγια για το αυτονόητο.

Πώς και γιατί η διαφορετικότητα, όπως και αν αυτή εκφράζεται, έφτασε να είναι αντικείμενο δίωξης; Γιατί, αντί να κάνουμε βήματα μπροστά, κατρακυλάμε προς τα πίσω; Πώς μπορούμε να λέμε ότι η νεολαία είναι το μέλλον, όταν την ίδια στιγμή τους το στερούμε; Οι διακρίσεις κατακρίνονται και όμως κάθε μέρα τις βλέπουμε γύρω μας. Στο μετανάστη που θα εξυβριστεί, στον πρόσφυγα που θα αποκλειστεί από την κοινωνία, στον ομοφυλόφιλο που θα τολμήσει να φιλήσει τον άνθρωπο που αγαπά, που θα τολμήσει να του κρατήσει το χέρι δημόσια, που θα τολμήσει να είναι απλώς αυτό που είναι.

Το μόνο που μένει να δούμε είναι τις αντιδράσεις των κυβερνήσεων από όλον τον κόσμο μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν στην Τσετσενία. Δεν θα μπω στη διαδικασία να τα σχολιάσω περεταίρω, δεν υπάρχουν λόγια για το χαρακτηρισμό τους. Αλλά και να υπήρχαν, από το δικό μου στόμα δεν θα τα ακούσει κανείς.

Από τη φωνή των ηγετών όμως;