«Ένα παιδί που μετέχει της ελληνικής παιδείας και αριστεύει, ασφαλώς γίνεται Έλληνας και δικαιούται να φέρει την ελληνική σημαία», αποχαιρετούμε τον Κωστή Στεφανόπουλο

Ένας σπουδαίος πολιτικός και άνθρωπος έφυγε σε ηλικία 90 ετών την Κυριακή 20 Νοεμβρίου. Όλοι κάνουν λόγο για μια εξαιρετική και ανιδιοτελής προσωπικότητα, που, αν και προερχόμενος από τη συντηρητική δεξιά, ήταν πάντοτε αντικειμενικός και μετρημένος, δεν κρύφτηκε ποτέ με μισόλογα και προάσπιζε σε κάθε ευκαιρία την αντικειμενική αλήθεια και πραγματικότητα. Οι πολιτικοί υμνούν ακόμη το όνομά του, και ο ίδιος, πολλάκις, τίμησε τη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, κερδίζοντας την εκτίμηση και το σεβασμό τόσο των πολιτικών όσο και του λαού, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων.

Ενώ το ίντερνετ έχει γεμίσει με άρθρα όλων των σπουδαίων πράξεων, φράσεων και αποφάσεων του Κωστή Στεφανόπουλου, το Generation 2.0 RED θα επιμείνει σε ένα συγκεκριμένο σχόλιο που είχε εκφράσει σχετικά με το θέμα της ιθαγένειας και της σημαίας στις παρελάσεις.

Ο λόγος γίνεται για την υπόθεση του μαθητή Οδυσσέα Τσενάι, παιδί που ήρθε από την Αλβανία και μεγάλωσε στην Ελλάδα, ο οποίος δις, το 2000 και 2003, στην τρίτη Γυμνασίου και τρίτη Λυκείου αντίστοιχα αρίστευσε και επρόκειτο να κρατήσει την Ελληνική σημαία στην παρέλαση. Το 2000, αν και ο Σύλλογος των καθηγητών τον όρισε σημαιοφόρο στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, οι κάτοικοι της Νέας Μηχανιώνας αντιτάχθηκαν στην απόφαση αυτή. Τη χρονιά εκείνη ήταν η πρώτη φορά που μπήκε το θέμα της ιθαγένειας στο προσκήνιο, με τον Κωστή Στεφανόπουλο να υπερασπίζεται από τη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας το δικαίωμα του Οδυσσέα Τσενάι να σηκώσει ως αριστούχος μαθητής την ελληνική σημαία.

«Έλληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας, όπως είπε ο Ισοκράτης. Ένα παιδί που μετέχει της ελληνικής παιδείας και αριστεύει, ασφαλώς γίνεται Έλληνας (υπό την ευρύτερη έννοια) και δικαιούται να φέρει την ελληνική σημαία» ήταν η ιστορική του δήλωση.

Σε συνέντευξη μάλιστα που έδωσε στο «Schoolήκι» εκείνην τη χρονιά, οι ίδιοι ανέφεραν πως η πιο ουσιαστική κουβέντα που είχαν κάνει τότε ήταν αυτή για τον Οδυσσέα Τσενάι.

«Eτούτο το παιδί μας πείραξε μόνο και μόνο επειδή είναι Αλβανός. Εάν στη θέση του ήταν ο γιος του Αμερικανού πρέσβη, θα ενοχλείτο άραγε ο κόσμος; Δεν νομίζω!»

Να σημειωθεί πως ο Οδυσσέας, αν και στην αρχή δέχτηκε με χαρά να τιμήσει το σχολείο του, στο τέλος αρνήθηκε να κρατήσει τη σημαία «Για το καλό της κοινωνίας». Τρία χρόνια αργότερα, ενώ στο μεταξύ ήταν κάθε χρόνο παραστάτης στις παρελάσεις, οι μαθητές του Λυκείου έκαναν κατάληψη στο σχολείο ζητώντας την απόσυρση της υπουργικής απόφασης με την οποία δίνεται στους αλλοδαπούς μαθητές, εφόσον το επιθυμούν, το δικαίωμα να σηκώνουν την ελληνική σημαία στις εθνικές επετείους, με το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων να εκφράζουν την επιθυμία να μην επιτρέψουν στα παιδιά να παρελάσουν. Η εξομάλυνση της κατάστασης, τελικά, ήρθε πάλι από τον ίδιο τον Οδυσσέα, με την άρνηση του δικαιώματος να κρατήσει την ελληνική σημαία για δεύτερη φορά.

Σήμερα αποχαιρετούμε έναν άνθρωπο που έπαιρνε τη θέση του και το ρόλο του στην πολιτική ηγεσία με σεβασμό και δεοντολογία, κύριος των απόψεών του και των συνειδητοποιημένων πεποιθήσεών του, παράδειγμα για τους νέους πολιτικούς, ένας πολιτικός που αντιλαμβανόταν πως η θέση του αποτελεί όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση, πρώτα απέναντι στον ίδιο και ύστερα απέναντι στο λαό.

«Θα έχω πάντα την ιδιότητα του τέως Προέδρου. Φυλακισμένος για πάντα!»