Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό: το μήνυμα της Νέσμα

Ονομάζομαι Νέσμα, μεγάλωσα στην περίφημη πόλη της Γάζας από γονείς Παλαιστινίους. Στην Ελλάδα είμαι από το τέλος του 2016. Η Παλαιστίνη για μένα είναι το σπίτι μου, αλλά ένα σπίτι που δεν ένιωθα ποτέ ασφαλής.

Γεννήθηκα στο 1997 τότε που υπήρχε ο Ισραηλινός στρατός κατοχής στη Γάζα, ξημερώματα της 26/05/97, ώρα στρατιωτικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας. Είναι δύσκολο να είσαι παιδί στην Παλαιστίνη, από μικρός σε έχουν καταδικάσει σε θάνατο, ίσως γιατί ήξεραν ότι είμαστε οι ρίζες του μεγάλου δέντρου που ήθελαν να κόψουν.

Έζησα πολλούς πολέμους, βασικά δεν πρέπει να τους ονομάζουμε πολέμους, γιατί πόλεμοι συμβαίνουν μεταξύ δυο στρατιωτικών δυνάμεων, οργανωμένων που ανήκουν σε ένα κράτος. Στην Παλαιστίνη όμως, μετά τη συμφωνία του Όσλο δεν είχαμε ποτέ στρατό. Έζησα τις συρράξεις του 2008, του 2012, του 2014 και δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο των βομβαρδισμών και τον φόβο ότι με κάθε βόμβα θα παθαίνεις. Θυμάμαι από το 2008 που τότε ήμουνα 11 χρόνων να τρέμω στον ύπνο μου. Μέχρι σήμερα όταν ακούω πολεμικό αεροπλάνο μου έρχονται ακριβώς τα ίδια συναισθήματα.

Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Γιατί πιστεύουν ότι πρέπει να ζήσουν σε αυτή τη γη; Το Ισραήλ ως εθνικό κράτος είναι το μόνο κράτος που δίνει την ισραηλινή υπηκοότητα σε κάθε Εβραίο στον κόσμο. διώχνοντας του αυτόχθονες λαούς της Παλαιστίνης. Επί χρόνια το Ισραήλ πραγματοποιεί εθνοκάθαρση κατά των Παλαιστίνιων. Είναι αμέτρητες οι σφαγές που έχουν γίνει όλες αυτές τις δεκαετίες.

Η αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό είναι η αλληλεγγύη με αυτόν που του ανήκει η γη κατά της κατοχής, με τον αδικημένο. Νιώθω αδικημένη γιατί μου στέρησαν την πατρίδα μου, βομβάρδισαν το σπίτι που ο παππούς μου το έχτισε με τα χέρια του πέτρα πάνω στην πέτρα. Μου στέρησαν τον  όμορφό μου κήπο, τα λουλούδια που τα φύτεψε η γιαγιά, την ελιά που η ηλικία της ήταν παραπάνω από του κράτους του Ισραήλ, μου έκλεψαν τη μυρωδιά του γιασεμιού που άνθιζε στην είσοδο, σκότωσαν τον σκύλο μου, που αρνήθηκε να φύγει όταν εκδιωχθήκαμε, για να μην θεωρηθούμε τρομοκράτες. Μήπως ήξερε ο σκύλος ότι δεν θα γύριζε ποτέ αν έφευγε;

Βομβάρδισαν το σχολείο μου, το δρόμο και την γειτονιά μου, σκότωσαν  τους φίλους μου με την αιτιολογία πως ήμασταν τρομοκράτες.

Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, ευχόμαστε μόνο Ειρήνη, θέλουμε να ζούμε χωρίς πόλεμο, χωρίς καταστροφές, χωρίς μίσος. Αυτοί δεν είναι πάνω από μας και εμείς δεν είμαστε πάνω τους, για να υπάρχει Ειρήνη όμως θα πρέπει να υπάρχει δικαιοσύνη.

Στην φωτογραφία είναι ο μπαμπάς μου, στις 10/10/2023 και μπροστά του είναι ό,τι έχει μείνει από τη γειτονιά μας. Το σπίτι μου είναι εκεί. Η οικογένειά μου είναι ακόμη εκεί. Ο φόβος είναι ακόμα παντού.