HIDE & SEEK: Η Αναμονή | “Intégrée σημαίνει να είσαι μέσα, μέσα στην κοινωνία”

Γράφει η Nataliya R.

Το 1967 στη Σενεγάλη, γεννιέται ο Ντάμε. Είκοσι εννιά χρόνια αργότερα έρχεται στην Ελλάδα, στην έκθεση Θεσσαλονίκης. Και ύστερα από είκοσι δύο χρόνια ένα Σάββατο απόγευμα, συναντιόμαστε στην Κοραή. Νεαρός, χαμογελαστός, με ευγενικά μάτια. Κάνοντας τις πράξεις με τα ρομποτικά μαθηματικά μου, πρώτη ερώτηση που του κάνω είναι η ηλικία του. Αδιάκριτη μεν αλλά τα κουκιά δεν έβγαιναν.

«Είμαι 51».

Είναι βαμπίρ του Jarmusch ή σούπερ ήρωας της Marvel ή το Δέντρο της Ζωής φυτρώνει στην αυλή του, διαφορετικά δεν μπορεί να υπάρχει άλλη εξήγηση! Προχωρώντας την κουβέντα μας κατάλαβα ότι  αυτό το πρόσωπο το κέρδισε. Το κέρδισε με την ευγένεια της καρδιάς του και την σκληρή δουλειά των χεριών του. Μα ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

«Στην Ελλάδα με έφερε ο αδερφός μου, που ζει στην Ερμιόνη. Αποφάσισα να μείνω μαζί του. Τρία χρόνια δούλευα στα χωράφια. Πορτοκάλια, ελιές, τομάτες, ότι υπήρχε. Ήμουν χωρίς χαρτιά γιατί μέχρι το 1998 στην Ελλάδα μπορούσες να είσαι μόνο φοιτητής».

Εν αρχή ην το χάος και μετά η κοσμογονία γεννά την αρχέγονη μεταναστευτική νομοθεσία. Έτσι ο Ντάμε αρχίζει να ανανεώνει κάθε χρόνο έως σήμερα που στα χέρια του κρατάει την δεκαετή άδεια παραμονής και περιμένει και περιμένει την συνέντευξη για την πολιτογράφησή του ως Έλληνα πολίτη. Μια πορεία που δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις και ιδιαίτερα ομαλή.

«Έχω ταλαιπωρηθεί. Έχω κουραστεί.»

Από το «τίποτα» στην άδεια παραμονής. Από αορίστου χρόνου στην δεκαετία. Από την δεκαετία στην πολιτογράφηση. Μα σαν έφτασε ο καιρός να πάει η διαδικασία παρακάτω η Χρυσή Αυγή παίρνει προβάδισμα και όλα παγώνουν. Ο Ντάμε δεν θέλει αλλά σκέφτεται να φύγει. Γαλλία ή Βέλγιο; Αποφασίζει να προσπαθήσει ξανά. Άλλη μια!

«Δεν ήθελα να φύγω. Έχω φίλους εδώ, έχω τον ήλιο. Με τους Έλληνες ήμασταν πάντα σαν αδέρφια. Δουλεύουμε μαζί, τρώμε μαζί, μιλάμε ανοιχτά. Θέλω να ζήσω εδώ».

Και έτσι έγινε! Δυο συνάδελφοι από την δουλειά του υπέγραψαν σαν μάρτυρες και η διαδικασία πολιτογράφησης πήρε μπρος τρίζοντας σαν προπολεμικό γρανάζι. Αργά μεν αλλά πήρε. Ο Ντάμε θα μείνει.

Όταν τον ρωτάω με τι ασχολείται δεν περιμένω την απάντηση που θα πάρω, ή καλύτερα τις απαντήσεις που θα πάρω.

«Εδώ και πολλά χρόνια δουλεύω στην Cargo Export στο αεροδρόμιο, είναι εταιρία ελέγχου εμπορεύματος. Κάθε δύο χρόνια περίπου μας εκπαιδεύουν για να είμαστε ενήμεροι. Μου αρέσει να μαθαίνω συνεχώς και έχω μάθει πολλά στις κατά καιρούς δουλειές μου».

Τι άλλες δουλειές έχει κάνει άραγε;

«Ξεκινώντας από σκούπα και φαράσι στην οικοδομή, έμαθα και βάζω πλακάκια, να χειρίζομαι γερανό, να βάφω, να κάνω ηλεκτροκόλληση. Έχω φτιάξει το Hilton, τη Μεγάλη Βρετανία, το Ledra Marriott. Κάνω ότι ξέρω και ότι δεν ξέρω το μαθαίνω».

Όταν όλοι μιλούσαμε για την κρίση ο Ντάμε ήταν στη Ζάκυνθο και δούλευε σε μια εταιρία. Του κάλυπταν έξοδα, τις μετακινήσεις και του παρείχαν έναν εξαιρετικό μισθό. Το φαντάζεσαι;

«Δεν είναι γιατί με αγαπούσαν», συνεχίζει, “αλλά επειδή τους έκανα την δουλειά».

Πόσο απλό ακούγεται –Τους έκανα τη δουλειά- και τώρα φαντάσου μια στιγμή τι θα γινόταν αν όλοι απλά κάναμε «τη δουλειά» μας. Σωστά, με συνέπεια, με όρεξη να μάθουμε όσα δεν κατέχουμε. Δεν θα πω τι βλέπω εγώ γιατί η φαντασία τον παραμυθάδων πάντα φτάνει πολύ μακριά, αλλά το νόημα το έπιασες!

Τι κάνεις όταν δεν δουλεύεις;

«Για πολλά χρόνια όταν δεν δούλευα, απλά δούλευα αλλού. Τώρα δουλεύω κι αλλού αλλά έχω και την οικογένειά μου, τα παιδιά μου. Είμαι και μέλος της κοινότητας της Σενεγάλης, έχω και το σύλλογο γονέων και…»

Τον ρωτάω για τα παιδιά, την Μάνε και τον Μπεν. Του αρέσει να τα βλέπει όταν ξυπνάει, να σκαρφαλώνουν στο κεφάλι του, να κρέμονται από το λαιμό του. Να τα σκεπάζει το βράδυ. Να περνάνε χρόνο μαζί στο σπίτι. Να πηγαίνουν βόλτες και διακοπές. Έχει και μια μεγαλύτερη κόρη, ζει στην Σενεγάλη.

«Όλα είναι για την οικογένεια. Είμαι καλός πατέρας. Είμαι καλός σύζυγος, το ξέρω. Έτσι μεγάλωσα κι εγώ. Έτσι ήταν και οι γονείς μου, τους ευχαριστώ για αυτό».

Μου μιλάει για το πόσο τυχερός είναι πού έχει την γυναίκα του.

«Χθες μου είπε ξανά, «Σε αγαπάω πάρα πολύ»! Είμαστε μαζί σχεδόν δέκα χρόνια! Με την Κούρα είμαστε από την ίδια πόλη. Πήγαινε στη ίδια τάξη με την αδερφή μου! Την βοήθησα όταν ήρθε στην Ελλάδα και έκτοτε είμαστε μαζί. Είμαστε διαφορετικοί. Αυτή τρέχει, εγώ θέλω σταθερότητα».

Έναν άντρα που έχει δουλέψει πολύ και τα έχει καταφέρει τόσο καλά δεν μπορώ παρά να τον ρωτήσω τι θα έλεγε σε εκείνους που τώρα ξεκινούν την διαδικασία.

«Αν έχουν αποφασίσει να μείνουν εδώ, τότε εμείς το λέμε intégrée».

Και για τους μη Γαλλόφωνους εξηγεί: «Να μάθουν τα πάντα για την χώρα που ζουν. Την γλώσσα, τους νόμους, τα δικαιώματα τους, τι μπορούν και τι δεν μπορούν να κάνουν. Να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους και το μυαλό τους. Intégrée σημαίνει να είσαι μέσα, μέσα στην κοινωνία»!

Intégrée!