EnglishΣκλάβοι το 2017: Όσα δεν ακούμε
Ένα άρθρο του Etinosa Erevbenagie
Δεν είναι επειδή είδα κάποιον σχεδόν στην ίδια ηλικία με εμένα, ο οποίος μεγάλωσε στην πόλη που γεννήθηκα, να τον αιχμαλωτίζουν, να τον ξεφτιλίζουν, να τον βασανίζουν, να τον βγάζουν στη δημοπρασία και να τον πουλάνε. Ναι, να τον πουλάνε. Το διάβασες σωστά: ΤΟΝ ΠΟΥΛΗΣΑΝ. Όπως ένα iPhone 6 που αποφασίζεις πως δεν θες πια.
Δεν είναι επειδή οι περισσότεροι από αυτούς έρχονται από τη Δυτική Αφρική, από όπου κατάγομαι και εγώ.
Δεν είναι επειδή είμαι γιος ενός μετανάστη που ρίσκαρε την ίδια του τη ζωή για να δώσει ένα καλύτερο μέλλον στην οικογένεια του, ερχόμενος στην Ευρώπη με παρόμοιο τρόπο με αυτούς τους χιλιάδες μετανάστες που δυστυχώς κατέληξαν στη σκοτεινή πλευρά των τοπικών ειδήσεων.
«Κατά τη διάρκεια της έρευνάς του, το CNN είδε μια ντουζίνα άντρες να πωλούνται σε δημοπρασία έξω από την πρωτεύουσα της Λιβύης της Τρίπολης. Μερικοί από αυτούς δημοπρατήθηκαν για μόλις $400. Τελικά, το CNN ενημερώθηκε για δημοπρασίες που γίνονται σε εννέα περιοχές της Λιβύης, αλλά πιστεύεται ότι πολλές περισσότερες διεξάγονται κάθε μήνα. Δεκάδες χιλιάδες που εγκαταλείπουν τις συγκρούσεις ή αναζητούν οικονομικές ευκαιρίες περνάνε από τη Λιβύη κάθε χρόνο, θέλοντας να διασχίσουν τη Μεσόγειο με οποιοδήποτε τρόπο. Τα Ηνωμένα Έθνη εκτιμούν ότι υπάρχουν 700.000 μετανάστες στη Λιβύη, ενώ εδώ και χρόνια, αυτοί που καταφέρνουν τελικά να διασχίσουν τη Μεσόγειο μοιράζονται ιστορίες για ξυλοδαρμούς, απαγωγές και υποδούλωση».
Είναι επειδή είμαι ένα ανθρώπινο ον που ζει εν έτη 2017, αλλά ξυπνάει με ειδήσεις που τον πηγαίνουν εκατοντάδες χρόνια πίσω, σε μια σκληρή και φρικιαστική περίοδο, για την οποία ολόκληρη η ανθρωπότητα ντρέπεται και θέλει να διαγράψει. Ειδήσεις που μου ανακατεύουν το στομάχι, μια τρομερή κατάσταση που με απογοητεύει ψυχικά: συνάνθρωποί μας πωλούνται σαν κοινό εμπόρευμα. Συνάνθρωποι που, με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, πούλησαν όλη τους την περιουσία και άφησαν πίσω αγαπημένα άτομα. Συνάνθρωποι που είχαν το θάρρος να ξεκινήσουν ένα άγνωστο ταξίδι, γνωρίζοντας κάποια από τα ρίσκα που ελλόχευαν σε αυτήν τους της απόφαση. Συνάνθρωποι σαν εμένα και σένα, με όνειρα και φιλοδοξίες για μια καλύτερη ζωή για τους ίδιους και τους αγαπημένους τους.
Δεν θέλω να ακουστώ υπερβολικός, αλλά όλο αυτό μοιάζει με κόλαση. Έχουμε 2017. Πως μπορούν άνθρωποι κυριολεκτικά να υποδουλώνονται, από κάποιοι να γίνονται ένα τίποτα με μηδέν δικαιώματα εν ριπή οφθαλμού; Πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο κάτω από τις μύτες μας; Πως μπορούμε να έχουμε τα Ηνωμένα Έθνη και τους νόμους τους, ενώ αυτό συνεχίζει να συμβαίνει;
Πως μπορούμε να έχουμε τόσους πολλούς διαφορετικούς οργανισμούς πολιτικών δικαιωμάτων, τόσα κινήματα, αγωνιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να συνεχίζουμε να επιτρέπουμε σε τέτοιες καταστροφικές καταστάσεις να συμβαίνουν; Με λυπεί και με διαλύει όταν σκέφτομαι ότι η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε αυτό το σημείο μόνο και μόνο εξαιτίας της απληστίας της για δύναμη, εξουσία και χρήματα.
Έχουν περάσει κοντά 152 χρόνια από όταν η σκλαβιά επίσημα έληξε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά εξακολουθούμε να ζούμε αυτό το κτηνώδες, απάνθρωπο φαινόμενο στις μέρες μας.
Εδώ και χρόνια μαθαίνουμε στα βιβλία της Ιστορίας για τους προπάτορές μας που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους και για το μέλλον των παιδιών τους, για να είναι ελεύθεροι και να αντιμετωπίζονται ως ίσοι. Εδώ και χρόνια θαυμάζουμε και αισθανόμαστε ευγνώμονες για το θάρρος και την επιμονή του Νέλσον Μαντέλα, το θάρρος και τη σοφία του Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, το θάρρος και την αποφασιστικότητα της Ρόζα Παρκς, το θάρρος και την τόλμη του Μάλκομ Χ. Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να παραδειγματιστούμε από το θάρρος των ηρώων μας και να αγωνιστούμε για να κάνουμε γνωστό το τι γίνεται στη Λιβύη αυτήν τη στιγμή που μιλάμε. Ας δείξουμε την αποφασιστικότητα και την επιμονή που είχαν οι ήρωές μας, για να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που σκοτώνονται, κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά. Τα μικρότερα και τα μεγαλύτερα αδέλφια μας που ζούνε αυτές τις απάνθρωπες καταστάσεις, εικόνες που δεν θέλω καν να σκέφτομαι.
Ξέρω πως όλοι έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε, έχουμε δουλειές και υποχρεώσεις, ανάγκες να καλύψουμε. Αλλά υπάρχουν κάποιες φορές, όπως αυτή ακριβώς η στιγμή, που κάποια πράγματα είναι απλώς μεγαλύτερα από όλα τα υπόλοιπα.
Αυτή είναι η ώρα που πρέπει να συσπειρωθούμε, γιατί όλο αυτό που συμβαίνει είναι πολύ μεγαλύτερο από τον καθένα μας ξεχωριστά, είναι η ώρα που δεν έχει σημασία από πού είσαι ή σε ποιο Θεό προσεύχεσαι, είναι η ώρα της ενότητας και της αλληλεγγύης, του να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για έναν ιερότερο σκοπό.
«Μαύρε Άνθρωπε. Είσαι μόνος.» -Στηβ Μπίκο
Η παράγραφος που ακολουθεί απευθύνεται στην Αφρικανική Διασπορά της Ελλάδας. Έχουμε περάσει πολλά. Ξέρω πως οι καιροί δεν είναι εύκολοι. Αλλά πρέπει να ενωθούμε, τώρα περισσότερο από ποτέ. Στο όνομα της Ελευθερίας για τους αδελφούς και τις αδελφές μας, που ξεκίνησαν ένα ταξίδι στο άγνωστο, όπως ακριβώς οι περισσότεροι από τους Πατεράδες και τις Μητέρες μας. Αν δεν ήταν αυτοί, ίσως σε αυτό το κελί να βρισκόμουν εγώ ή εσύ, κακοποιημένοι, αλυσοδεμένοι, συντετριμμένοι ψυχικά και σωματικά. Για αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν πρέπει να στρέφουμε το βλέμμα μας αλλού. Πρέπει να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να θυσιάσουμε κάποιον από τον πολύτιμο χρόνο μας, όταν υπάρχει ένας τόσο πολύτιμος σκοπός όπως αυτός. Πρέπει να ενημερώσουμε, να κάνουμε αυτές τις φωνές να ακουστούν, να γνωστοποιήσουμε την κατάσταση. Μην αφήσεις αυτούς τους ανθρώπους να εξαφανιστούν σε ένα κελί, μην γίνεις ένας από αυτούς που μένουν αμέτοχοι, δεν παίρνουν το βήμα, συμβάλλοντας στον εφησυχασμό και την ύπνωση της κοινής γνώμης.
«Η ανθρώπινη εξέλιξη δεν είναι ούτε αυτοματοποιημένη ούτε αναπόφευκτη… Κάθε βήμα προς το στόχο της δικαιοσύνης απαιτεί θυσία, βάσανα και αγώνα. Απαιτεί τις ακούραστες προσπάθειες και την παθιασμένη ανησυχία αφοσιωμένων ατόμων.» -Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ
