“Η πρώτη μου μέρα στο G2RED… Δύο χρόνια μετά!”

Όταν ζεις σε μια άλλη χώρα και δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει.
Ένα άρθρο της Silvia Giulini

23 Φεβρουαρίου 2016.

Ήμουν έξω από το ΡΟΜΑΝΤΣΟ, περιμένοντας την υπεύθυνή μου. Μου είχε πει να έρθω στις 10:00, αλλά δεν είχε φτάσει ακόμη. Μπροστά μου ήταν ένα μπαρ, μια πόρτα και ένα παράξενο θυροτηλέφωνο χωρίς ονόματα, μόνο με αριθμούς. Το μέρος ήταν απίθανο.

Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη και ντροπαλή την ίδια στιγμή. Τόσο ντροπαλή που δεν τολμούσα να μπω μέσα ή να ζητήσω πληροφορίες στο μπαρ. Ούτε καν να παραγγείλω ένα χυμό πορτοκάλι. Απλώς έμεινα να στέκομαι μπροστά στην πόρτα, υποκρινόμενη πως κοιτούσα το κινητό μου μέχρι να φτάσει η υπεύθυνη.

Όταν μπήκα στο γραφείο -ένα πολύ μικρό και πολύ γεμάτο γραφείο- γνώρισα τα υπόλοιπα μέλη του οργανισμού. Λίγοι σε αριθμό και χαμογελαστοί. Αλλά εγώ ντρεπόμουν πολύ: Είχα ξεχάσει να μιλάω Αγγλικά και μου ήταν πολύ δύσκολο να επικοινωνήσω. Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων μιλούσαν Ελληνικά, από τα οποία δεν μπορούσα να συγκρατήσω ούτε μια λέξη.

Ήταν η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα, η πρώτη φορά που άκουγα την ελληνική γλώσσα, η πρώτη φορά που θα ζούσα στο εξωτερικό μόνη.

Το πρώτο πράγμα που μου ζητήθηκε να κάνω ήταν να περάσω δεδομένα σε ένα αρχείο excel, πράγμα το οποίο και έκανα. Δεν ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένη με αυτό, αλλά ήμουν σίγουρη -όπως απέδειξε και ο χρόνος στην πορεία- ότι ήταν επειδή ήμουν ακόμη στην πολύ αρχή.

Μετά από ώρες που περνούσα δεδομένα σε ένα πολύ αργό λάπτοπ, ξεκίνησα να πεινάω λίγο. Αλλά κανείς δεν ετοιμαζόταν για φαγητό, οπότε αποφάσισα να μην μιλήσω και να περιμένω. Στις 15:30 πέθαινα πλέον από την πείνα. Αλλά και πάλι, κανείς δεν έτρωγε. Μα πότε τρώνε οι Έλληνες;! Ο ένας δούλευε, ο άλλος έξω κάπνιζε, αλλά κανείς δεν έτρωγε! Τι πάει στραβά με τους Έλληνες;

Η ώρα ήταν 16:30 και ακόμη τίποτα. Χωρίς καμία ελπίδα, και πολύ ντροπαλά, αποφάσισα να πάω στην υπεύθυνη και να την ρωτήσω στα Ιταλικά για να μην καταλάβει κανείς: «Συγνώμη για την ερώτηση μα… Στην Ελλάδα δεν τρώτε μεσημεριανό;;».

Εκείνη την ημέρα έμαθα επίσης την ύπαρξη της Υπηρεσίας Skype: ένα γκρουπ Αλβανών κάθονταν στη μέση του γραφείου μπροστά σε ένα λάπτοπ. Μου ζητήθηκε να βοηθήσω στη διαδικασία. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς είναι, αλλά σύντομα, καθώς επρόκειτο να γίνω τελικά υπεύθυνη για αυτό, έμαθα. Θυμάμαι την ένταση που είχα όταν από την άλλη μεριά της οθόνης μου απάντησαν στα Ελληνικά… διάσπαρτοι και ακαταλαβίστικοι ήχοι για μένα!

Ενώ η ώρα περνούσε στην πρώτη μου μέρα στο γραφείο, όλο και περισσότερα μυστήρια εμφανίζονταν που καλούμουν να λύσω. Έμαθα τη λέξη «παρακαλώ» γιατί όλοι την έλεγαν όταν απαντούσαν στο τηλέφωνο. Αλλά υπήρχε κάτι που δεν σταμάτησε ποτέ να μου φαίνεται παράξενο: στα μάτια μου, όλοι οι Έλληνες συμφωνούσαν μεταξύ τους! Κουνούσαν πάνω κάτω το κεφάλι τους ενώ έλεγαν «όχι». Εξαιτίας της κίνησης αυτής νόμιζα πως το «όχι» σημαίνει «οκ» και έμενα έκπληκτη από αυτούς τους ανθρώπους: συμφωνούσαν ακόμη και όταν φώναζαν!

Χρειάστηκε να μάθω πολλά πράγματα και ακόμη μαθαίνω. Κουλτούρα, στάση, συμπεριφορά. Το να ζεις σε μια άλλη χώρα δεν είναι εύκολο, ούτε για έναν Ευρωπαίο πολίτη -σαν εμένα- που μετακομίζει σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα: υπάρχουν τόσες συμπεριφορές που παρεξηγούσα για πολύ καιρό, ίσως μέχρι και σήμερα!

Μερικές φορές ένιωθα απογοήτευση από τη συμπεριφορά κάποιων σε ορισμένες περιπτώσεις και δεν μπορούσα να καταλάβω τη στάση άλλων. Αλλά οι διαφορετικές χώρες έχουν διαφορετικές κουλτούρες. Και αυτό που θεωρείται εντάξει στη μία, μπορεί να είναι προσβλητικό σε μια άλλη. Παίρνει χρόνο το να καταλάβεις αυτές τις διαφορές και ακόμη και τώρα, μετά από δυο χρόνια που είμαι στην Ελλάδα, έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, γιατί η ένταξη είναι μια συνεχής διαδικασία.

Πόσες φορές άκουσα το όνομά μου αδυνατώντας να καταλάβω τι λένε για μένα πριν και μετά από αυτό! Έκανα κάτι λάθος ή σωστά; Με συμπαθούσαν ή όχι;

23 Φεβρουαρίου 2018.

Βάζω τα γέλια όταν σκέφτομαι εκείνη την πρώτη ημέρα στο Generation 2.0 RED. Είμαι έξω από το καινούριο μας γραφείο, στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Δεν υπάρχει πια αυτή η ντροπαλή νεαρή γυναίκα που ξεκινά μια καινούρια περιπέτεια σε μια ξένη χώρα. Υπάρχει μια γυναίκα που έχει μάθει πολλά και εξακολουθεί να μαθαίνει ακόμη.

Τώρα, μπροστά μου στο κουδούνι δεν υπάρχουν μπερδεμένοι αριθμοί, μόνο κεφαλαία καθαρά γράμματα.