EnglishΤο 2017 είναι μόλις λίγες ώρες μακριά
* Photo by Abdulazez Dukhan, Through Refugee Eyes
Η αλλαγή του χρόνου πλησιάζει, ο κόσμος μετράει τις ώρες αντίστροφα, τρέχει για τα δώρα της τελευταίας στιγμής, η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή, τα παιδιά χαίρονται που χιονίζει, όλοι κουκουλώνονται από το κρύο, κάποιοι καταριούνται τα Χριστούγεννα και μένουν σπίτι, άλλοι απολαμβάνουν το πνεύμα των εορτών, τη μαγεία των ημερών, αγκαλιές, φιλιά, φαγητά στο οικογενειακό τραπέζι που όλοι λατρεύουμε να μισούμε, οι ίδιες κουβέντες, οι συνήθεις τσακωμοί, η ανυπομονησία να βρεθείς για καφέ με φίλους, να γκρινιάξεις για το θείο του μπατζανάκη της εξαδέλφης του κουνιάδου που σε εκνεύρισε, να γελάσεις, να αναπολήσεις, να θυμηθείς, να ξεχάσεις και -όσο κι αν μισείς αυτές τις μέρες- να σκάσεις ένα χαμόγελο πριν κλείσεις τα μάτια και κοιμηθείς τυλιγμένος σαν μπουρίτο κάτω από τα σκεπάσματα.
Η αλλαγή του χρόνου πλησιάζει, ο κόσμος όμως άραγε στους καταυλισμούς τι κάνει; Εκεί το κρύο είναι πιο τσουχτερό, η βροχή διαπερνάει τις σκηνές, όλοι βρίσκονται στοιβαγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, χωρίς μια σκεπή πάνω από το κεφάλι τους, το βράδυ ο ύπνος είναι μια δύσκολη υπόθεση, τα παιδιά αρρωσταίνουν, τα φάρμακα δεν είναι αρκετά, τα σκουπίδια που μαζεύονται μένουν εκεί για μέρες, τα κουπόνια για φαγητό δεν φτάνουν, οι έγκυες υποσιτίζονται και γεννούν μακριά από τους δικούς τους, οι τσακωμοί και οι διαφορές πολλαπλασιάζονται, τα προβλήματα πληθαίνουν, η υπομονή και οι αντοχές λιγοστεύουν, οι συνθήκες χειροτερεύουν, τα σύνορα παραμένουν κλειστά, οι επιθέσεις ρατσιστικής βίας γίνονται ολοένα και περισσότερες, τα ΜΜΕ μεταδίδουν όλο και λιγότερες αλήθειες, ο κόσμος σταματά να δίνει σημασία και να θυμάται, ο κόσμος ξεχνάει.
Αλλά τα παιδιά εκεί γελάνε συνεχώς. Παίζουν ασταμάτητα, τρέχουν πάνω κάτω όλη μέρα, ο κόσμος μέσα στους καταυλισμούς μοιράζει χαμόγελα, οι γυναίκες πλέκουν, φροντίζουν τα μικρά, τις οικογένειές τους, αποκτούν την καθημερινότητά τους, τα πράγματα κυλάνε με ελπίδα και με ευγνωμοσύνη για τα λιγοστά που έχουν.
Τότε αναρωτιέσαι για τη δύναμη του ανθρώπου να αντέχει στις κακουχίες, να αφήνει το σπίτι του, τη δουλειά του, την οικογένειά του, το κύρος και την αξιοπρέπειά του για να ξεκινήσει ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό, χωρίς ίσως και προορισμό, με τεράστιες αμφιβολίες για επιβίωση, απίστευτες δυσκολίες και προβλήματα, μίσος, ρατσισμό και ξενοφοβία. Και μέσα σε όλα αυτά να έχει το σθένος να συνεχίσει, να παλέψει για αυτά που του αναλογούν, να προσπαθεί χωρίς να σταματάει στιγμή για ένα καλύτερο μέλλον. Να διεκδικεί ισότητα για τον ίδιο και τα παιδιά του.
Τότε αναρωτιέσαι και για τη δύναμη του ανθρώπου να ξεφτιλίζει τον συνάνθρωπό του, να μισεί το διαφορετικό επειδή το φοβάται, να γυρνάει το βλέμμα για να μη βλέπει, να μην καταλαβαίνει ότι αύριο μπορεί να βρεθεί ο ίδιος στην ίδια κατάσταση, ότι μπορεί να χρειαστεί να σπάσει τον εαυτό του σε χίλια κομμάτια για να τα βγάλει πέρα και να επιβιώσει. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να πιστεύει ότι κάποιος είναι υποδεέστερος από αυτόν, πως γίνεται να κοιτάει στα μάτια τον άλλον και να μη βλέπει τον ίδιο του τον εαυτό; Πως είναι εφικτό το 2017 -σχεδόν- να είμαστε ακόμα αναγκασμένοι να γράφουμε και να λέμε πράγματα που θα έπρεπε να έχουν πλέον αφομοιωθεί από το συλλογικό ασυνείδητο και εντυπωθεί στις ψυχές και το μυαλό όλης της ανθρωπότητας;
1η Ιανουαρίου 2017 σε λίγες ώρες. Ας βάλουμε λοιπόν πρώτο στη λίστα με τις ευχές μας για τον καινούριο χρόνο να γίνομαι περισσότερο Άνθρωποι, πριν προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε οτιδήποτε άλλο.
